• Na de verloren wedstrijd van vorige week, sterke tegenstander en zelf slechter dan gewoonlijk gespeeld, was het nu een uitwedstrijd naar de buren. Een vol team: 12 man. Houdt wel in dat ieders speeltijd beperkter is, maar biedt de mogelijkheid meer te wisselen indien gewenst. De jongens waren vandaag wel gespitst op een revanche t.o.v. vorige week. Gingen ook goed van start, maar wat slordig met passing en verdedigen. Zo ook onze tegenstanders. De strijd ging best gelijk op. Boeiend om te zien. In het begin een kleine achterstand opgelopen, maar gaandeweg omgezet in een voorsprongetje: 15-21 na het 1e kwart. In het volgende kwart vond ik al snel een time-out nodig: te slordig waardoor Wyba op 2 punten naderde. Weinig gescoord aan beide kanten want bij de rust stond het 19-25. In het 3e kwart haalden we een maximale voorsprong van 9 punten, maar door opnieuw slordig passen en slecht verdedigen raakten we op achterstand: 37-35 na dit deel. Dat moet anders. En dat hebben we laten zien. Na een 6-punts achterstand was een 3-punter van Eren het sein nog meer te geven. Het geloof in eigen kunnen kwam terug. Even later stonden we 3 en zelfs 5 punten voor. Zenuwen gierden door de keel bij beide partijen. Een minuutje voor het einde maar een time-out genomen om het in de koppies rustig te krijgen en de overwinning uit het vuur te slepen. Geen onnodige fouten of stomme schoten, alleen passen en wachten op de fout van de tegenstander. En jawel de mannen konden het: 43-48 was de eindstand. Een explosie van vreugde ging door het team alsof ze Nederlands kampioen geworden waren. Hard gewerkt, goed gedaan en een basis voor de rest van het seizoen en hun basketballcarrière. Nog een positief puntje voor de scheidsrechter: fantastisch hoe hij kleine fricties tussen de spelers oploste. Ook een gave.